Καὶ τότε μὲν - ἐπὶ δυσμαῖς γὰρ ἦν ἥλιος - ἀπήλασαν ἀγέλας οἴκαδε καὶ ἐπεπόνθει Χλόη περιττὸν οὐδέν, ὅτι μὴ Δάφνιν ἐπεθύμει λουόμενον ἰδέσθαι πάλιν. δὲ ἐπιούσης ὡς ἧκον εἰς νομήν, μὲν Δάφνις ὑπὸ δρυῒ συνήθει καθεζόμενος ἐσύριττε καὶ ἅμα αἶγας ἐπεσκόπει κατακειμένας καὶ ὥσπερ μελῶν ἀκροωμένας, δὲ Χλόη πλησίον καθημένη {καὶ} ἀγέλην μὲν προβάτων ἐπέβλεπε, δὲ πλέον εἰς Δάφνιν ἑώρα· καὶ ἐδόκει καλὸς αὐτῇ συρίττων πάλιν, καὶ αὖθις αἰτίαν ἐνόμιζε μουσικὴν κάλλους, ὥστε μετ´ ἐκεῖνον καὶ αὐτὴ σύριγγα ἔλαβεν, εἴ πως γένοιτο καὶ αὐτὴ καλή. Ἔπεισε δὲ αὐτὸν καὶ λούσασθαι πάλιν καὶ λουόμενον εἶδε καὶ ἰδοῦσα ἥψατο καὶ ἀπῆλθε πάλιν ἐπαινέσασα, καὶ ἔπαινος ἦν ἔρωτος ἀρχή.