[11] ΕΙΣ ΤΟ ΤΟΥ ΗΙΘΕΟΥ ΑΓΑΛΜΑ. Τεθέασαι τὸν ἠίθεον ἐπ´ ἀκροπόλει, ὃν Πραξιτέλης ἵδρυσεν, ἢ [?] σοι τῆς τέχνης παραστῆσαι τὸ πρᾶγμα; παῖς ἦν [?] τε καὶ νέος πρὸς τὸ [?] τε καὶ νεοτήσιον τῆς τέχνης τὸν [?] μαλαττούσης, χλιδῆς δὲ ἦν καὶ [?] μεστὸς καὶ τὸ τῆς [?] ἔφαινεν [?], πάντα δὲ ἦν ἰδεῖν πρὸς τὴν τῆς [?] βούλησιν ἀμειβόμενα· καὶ γὰρ ἁπαλὸς ἦν μὴ μαχομένην τῇ ἁπαλότητι τὴν [?] ἔχων καὶ πρὸς τὸ ὑγρὸν ἤγετο ἐστερημένος ὑγρότητος καὶ ὅλως ἐξέβαινε τῆς αὐτοῦ [?] ὁ [?] τοὺς ὅρους εἰς τὸν ἀληθῆ [?] μεθιστάμενος. Ἄμοιρος δὲ ὢν πνεύματος καὶ τὸ ἔμπνουν ὑπεδύετο· ἃ γὰρ μὴ παρέλαβεν ὕλη μηδὲ εἶχεν ἔμφυτα, τούτων ἡ [?] τὴν ἐξουσίαν ἐπορίζετο. Ἐκοινοῦτο δὲ τὰς παρειὰς ἐρυθήματι, ὃ δὴ καὶ παράδοξον ἦν, [?] τικτόμενον [?] καὶ παιδικῆς ἦν ἡλικίας [?] ἐκλάμπον· [?] δὲ εἶχεν ἕλικας ταῖς ὀφρύσιν ἐπιβαίνοντας. Ὁ δὲ τῷ τελαμῶνι καταστέφων τὴν [?] καὶ ἐκ τῶν ὀφρύων ἀπωθούμενος τῷ διαδήματι τὰς τρίχας γυμνὸν πλοκάμων ἐτήρει τὸ μέτωπον. Ὡς δὲ καὶ κατὰ μέρος ἐξητάζομεν τὴν [?] καὶ τὰ ἐν αὐτῇ [?], [?] πληγέντες εἱστήκειμεν· ὅ τε γὰρ [?] εὐτραφῆ καὶ λιπῶσαν ἐπεδείκνυτο τὴν [?] καὶ πρὸς τὴν τριχὸς [?] μεθηρμόζετο, [?] μὲν βοστρύχων οὔλων πλοκαῖς συνεξελιττόμενος, [?] δ´ ἐθελούσῃ τῇ τριχὶ ἐκτάδην κατὰ νώτου χυθῆναι συναπλούμενος καὶ [?] μὲν ἐθέλει τὸ πλάσμα καμφθῆναι πρὸς τὴν καμπὴν ἀνιέμενος, [?] δὲ ἐπιτεῖναι τὰ μέλη πρὸς τὸ σύντονον μεθιστάμενος.Ὄμμα δὲ ἱμερῶδες ἦν αἰδοῖ συμμιγὲς ἀφροδισίᾳ καὶ ἐρωτικῆς γέμον χάριτος· καὶ γὰρ ᾔδει ζηλοῦν ὁ [?] τὸ ἐράσμιον καὶ ὑπήκουσεν ἐθέλοντι τῷ [?] γαυροῦσθαι. [?] δὲ ὢν οὗτος ὁ ἔφηβος ἔδοξεν ἄν σοι [?] μετέχειν καὶ εἰς χορείαν εὐτρεπίζεσθαι.