Τὴν δ᾽ αὖτε προσέειπε Ἕκτωρ·

ἦ καὶ ἐμοὶ τάδε πάντα μέλει γύναι· ἀλλὰ μάλ᾽ αἰνῶς

αἰδέομαι Τρῶας καὶ Τρῳάδας ,

αἴ κε κακὸς ὣς νόσφιν ἀλυσκάζω πολέμοιο·

οὐδέ με θυμὸς ἄνωγεν, ἐπεὶ μάθον ἔμμεναι ἐσθλὸς

αἰεὶ καὶ μετὰ Τρώεσσι μάχεσθαι

ἀρνύμενος πατρός τε κλέος ἠδ᾽ ἐμὸν αὐτοῦ.

Εὖ γὰρ ἐγὼ τόδε οἶδα κατὰ φρένα καὶ κατὰ θυμόν·

ἔσσεται ἦμαρ ὅτ᾽ ἄν ποτ᾽ ὀλώλῃ Ἴλιος

καὶ Πρίαμος καὶ λαὸς Πριάμοιο.

Ἀλλ᾽ οὔ μοι Τρώων τόσσον μέλει ἄλγος ὀπίσσω,

οὔτ᾽ αὐτῆς Ἑκάβης οὔτε Πριάμοιο

οὔτε κασιγνήτων, οἵ κεν τε καὶ

ἐν κονίῃσι πέσοιεν ὑπ᾽ ἀνδράσι ,

ὅσσον σεῦ, ὅτε κέν τις Ἀχαιῶν

δακρυόεσσαν ἄγηται ἦμαρ ἀπούρας·

καί κεν ἐν Ἄργει ἐοῦσα πρὸς ἄλλης ἱστὸν ὑφαίνοις,

καί κεν ὕδωρ φορέοις Μεσσηΐδος ἢ Ὑπερείης

πόλλ᾽ ἀεκαζομένη, δ᾽ ἐπικείσετ᾽ ἀνάγκη·