(ΣΤΡΕΨΙΑΔΗΣ)
Ἰοὺ ἰού·
ὦ Ζεῦ βασιλεῦ, τὸ χρῆμα τῶν νυκτῶν ὅσον·
ἀπέραντον. Οὐδέποθ᾿ ἡμέρα γενήσεται ;
Καὶ μὴν πάλαι γ᾿ ἀλεκτρυόνος ἤκουσ᾿ ἐγώ.
Οἱ δ᾿ οἰκέται ῥέγκουσιν. Ἀλλ᾿ οὐκ ἂν πρὸ τοῦ.
Ἁπόλοιο δῆτ᾿, ὦ πόλεμε, πολλῶν οὕνεκα,
ὅτ᾿ οὐδὲ κολάσ᾿ ἔξεστί μοι τοὺς οἰκέτας.
Ἀλλ᾿ οὐδ᾿ ὁ χρηστὸς οὑτοσὶ νεανίας
ἐγείρεται τῆς νυκτός, ἀλλὰ πέρδεται
ἐν πέντε σισύραις ἐγκεκορδυλημένος.
Ἀλλ᾿ εἰ δοκεῖ, ῥέγκωμεν ἐγκεκαλυμμένοι.
|
τὸ χρῆμα τῶν νυκτῶν ὅσον -> On peut
sous-entendre le verbe ἐστι
ἀλεκτρυόνος ἤκουσα -> Le verbe ἀκούω se construit avec le
génitif : j’ai entendu un coq
Ἀλλ᾿ οὐκ ἂν πρὸ τοῦ.-> « cela n’aurait pas été ainsi
autrefois ». ἂν est une particule qui évoque un fait
irréel, éventuel ou potentiel. πρὸ τοῦ signifie « auparavant ».
|